Kızıl Gül Şiiri - Nihal Mirdoğan

Her gonca kızıl bir gül açarken gönül bahçemde
Bir yumak sarar gibi bende başlar başdönmesi
Türkçe yeli eserken ,İstanbul kokan lehçemde
Ay yıldızı üşütür, rüzgârların ters dönmesi

Nâmahrem sûretlerden düşer selâmsız bakışlar
Titreyip,döne döne ağlar buğulu kokusu
Cevr ü cefa dinlemez ne hazan,ne yaz,ne kışlar
Toprağa vakti düşer dağılır ipek dokusu

Savrulan yaprakların elemden kuruyunca
Çalkalanan âlemde ağlayan dudaklarından
Kefensiz yaprakların, kan döken çığlık boyunca
Ezanları duyulur ,mâbetin adaklarından

Sen ârife yaraşan ,erdem estiren fasılsın
Ayaz sille vurursa dağılma zalim sellere
Zavallı mavi küre ,senin zülfüne asılsın
Ağyar uğultulardan dağıl nağmeli yellere

Bir tütsüdür kızıl gül, şafağa açan umuttur
Dayan şafak, bu tufan seher vaktinde bitecek
Toz toprak, kör geceler, zifiri hüznü unuttur
Nefesten tatlı bir an şu zirvelerden gelecek

Sen ! Sevdamın tuğrası, özlemler çekmekte misin
Alemde ünvanına değerler ekmekte misin
Zalimin çırasında döğünüp sekmekte misin
Sen ! Kızıl gül,sabırla umudu dikmekte misin

Tan ağarma derdinde güneş tepeden taşar ya
Kıpkızıl çözülen gün ,devâlarıyla birlikte
Nurlananan şafaklardan , Hâk'ka tapan gün koşar ya
Şeyda bülbüllerin hoş nevâlarıyla birlikte ;

Gülnihâl der ki ; Gönül semâ eder de hep döner
Bir yakar ki aşk odu şol sabahın seherinde
Gafletin uykusunda sergeşte âşklar tez söner
Kızıl Gül ney olur da,gülistanın cevherinde
...Neyzenin sâdasıyla ses verir her seferinde