'Kızıl Gözlü Kadın' Şiiri - Kaan Karaduman

Kızıl gözlü kadın
Kendimi alamayacağım kadar güzel bakıyordu,
Makyajıda o kızıl gözlerini ortaya çıkartmıştı,
Hele ki saçlarında ki o mavi balyaj,
Bir tezatlık bu kadar mı yakışır,
Bu kadar mı masum kılar,
Ne gidebiliyorum yanında,
Ne de kalabiliyorum,
Nasıl kalabilirdim ki?
Sen evliydin,
Ben bekar,
Senin yaşın benden büyüktü,
Bense senin ufaklığın,
Terkedemezdim seni,
Sen beni terk etmelisin,
Yoksa benim bu dünyayı terk etmem gerek,
Kızıl gözlü kadın,
Ben kendi yolumu kendim çizdim,
O yol üstünde ufak kız çocukları geldi geçti,
En uzun durak senin durağın oldu kalbimde,
Şimdi gökkuşağının bitiş noktasındaki altın dolu küpü ve
O küçük cin’i arıyorum.
Ama renkler gözümü alıyor artık,
Melankolik halim hafif depresifleşiyor.
Burda tamamlamalıyım sözlerimi.
SAYGILARIMLA…
26/02/2010 16:35