Kızıl goncam Şiiri - Sinan Bayram

Sen yokluğu kalbime gömüp gittiğinden beri
Üşüyorum cehennem ateşinde sen diye sevdiğim
Ey benim kızıl goncam gönlümün son güneşi
Ölüm paslanır ruhumun ateşinde eşsiz hasretinle
Kırgın düşler büyüyor takvim yapraklarında
Ustura ağzında bir hayattır seni sensiz yaşamak
Aşk diyorum ya vurgunum sana yürek ecelsiz
Bilemezsin şimdi ölüm ne çaresiz benim gönlümde
Yağmur damlaları kaldırımlara düşüyor mahcubiyetle
Eksik bakıyor mezarlar bana gel dercesine adınla
Şimdi uçurumlar paramparça kıyılarımda yalnızlık
Bilemezsin ben mecburum bu ölmelere sen için
Gök hasrete boyanmış kefen ölüme küskün kalmış
Vakit o dur ki hayat suskunca yalvarıyor bana
Sırf acılardan korkmasın diye gökler sessizce
Bulutlar boş mezarlardan cennet bahçesi sunar
Hüznüm şimdi merhaba diyor sızlayan yaralara
Konuşmaz toprak sürgün penceremde kan çiçekleri
Saz çatladı gül aşka susadı her adım cinayet sayıldı
Bekle beni gül yüzlüm bekle beni
Ölümü cehennemle avutup geleceğim
Sürgün yüreğimi uçurumlardan alabilirsem eğer
Sevincimi aşkın penceresinden gökyüzüne serpeceğim
Çağ yangınıyla tutuşsun diye tüm gönüller
Hasretin demiyle aşkın şarabını içeceğiz ay ışığı altında
Vakit gelince vakit vuslat vaktiyle birleşince
Hasretin demiyle aşk olacağız seninle