Kızıl boşluk Şiiri - Kadir Yasan

Kızıl boşluk ta her gün bir ceset kalkar
Ufalanır gökyüzü
Bir ağız, bir dudak, dil tuzuna bakar
Misilleme gelir hayata / melek yüzlü

Sürünür dünya ahvali
Kayıp ülkenin dış duvarlarında ürkek köpek gibi
Sesi surlardan yüksek
Hiçbir şey değişmez oysa..

Bilemezsin… Sinsi yılanın esir aldığını
Toprağa kafa tutar ellerimizde çelik kürek
Ayaz yer organ, her hangi bir yerde
Tevazu gösteren benliğimiz, Sesi titrek.

Hayat kimisine gül verdi
Kimisinin ayakları zincire bağlamış esaret
Tetik düşünce yolunu kaybetti mermi
Düştü can, anırdığına kaldı... dayağı yediği boş meydan
Unutmuştu taylığını merkep.

Karanlığa bölünür sol böğrüm
Mum ışığında söner umutlar
Yeni bir doğuşa gebe ölüm / dünya dönüşünü kutlar