Kızıl Beyin...5 Şiiri - Ulvi Ziya

Kızıl beyin şuursuzdur; ibret almaktan, uzak...
Uyar önde gidenlere, görmeyerek, susarak...
Eleştirmez baştakini, ders almaz gördüğünden;
Atlar bütün saflığıyla, konsa önüne tuzak...

Aymazdır o, dağa çıkar, başkasına kanarak...
Kuduzlaşır kurşun sıkar, yandırarak, yanarak...
Dişisi erkeğiyle keyfi infazlara uğrar;
Geri dönemez aslâ, robot olur, aldanarak...

En tepede, vahşi rûhlu; kızıl kara yılanlar...
Ferman Hüseyin gibi, Suriyeli yoz çıyanlar...
Hiçbirine ibret olmaz DAMDAKİne OLANLAR...
Ermeni mi, Kürt müdürler, nesepleri karışık;
Kürt devleti kurmak hayaliyle olan talanlar...

Hiçbiri de demez aslâ; bu yaptığım iş midir...?
Kışta karda bu hâlim ne, yediklerim aş mıdır...?
Çakal mıyım, sürüngen mi, ne güne dek bu inlerde; ?
Türkle kardeşlik çok zor mu, benim beynim taş mıdır...?
Benden akan kan değil mi, su mudur, lavaş mıdır...?
Bu kendiyle dövüşmek ne, yaptığım savaş mıdır...?