Kızıl/ayaz Sincan İst 6-20

çiçekleri kavurdu ayaz…üşümek!
gökyüzünü kaybeden
yıldızlar gibi sevişmesiz
silüetin,Omphale kadar kızıl

susma zamanı.utangaç sonatların sesleri kısılıyor
çünkü susmak nedensizlklerde durulmak demektir
kızıla beş kalıncaya değin tık nefes susmak

düş kırıntılarını taşıyor karıncalar-kuşanmak kuyuları
kuruyan bir nehrin yatağına boşaltmak onca kızıllığı
biçilmemiş ısırganlara basarak yalın ayak
ulaşmak için fanusu sönmüş mehtaba ,faydasız

kumların sesiydi,hışırtılı …imge dağılması!
ne hiçbir akşam düşmesi.bir avuç kaçış
ne defne dallarından aşırılmış nida
ne de sürgünlere işleyen belleksiz ayaz

yine mi mayınlar yine mi pusu bataklıkları
bir yerlerdeki narin karanlıkları dağıtmaya çalışırken güneş

neyi çıkaralım ki ayazdan sancısı dinmiş olsun kızılın
neyi katalım ki kızıla sancısı susmasın ayazın
evet
korlaşmış bir bozlakçasına
ilkin sinsin sonrasında dinsin bu serpilmeler

dalın ucundaki son sürgün gibi kızıl
körpe yaprak masallarının görüntülerini….saklamak !
öteki baharlara
öteki surlara
ötelerde olan her şeye

(sen hiçbir zaman öteki şey olmadın/olamazsın)

yüksek dozda ıskalamalara
rehin bırakarak adlarımızı gövermeleri
için başka rıhtımlara

çabuk boylanalım yollardan çizgiler solar
adresler silinir adlarımız eskir buharlar delinir
zamansızlığı taşır kızıl garlara katarlar

şimdi uzakta kalırken onca tuzaklar
şimdi iflah olunmazlık bir dönüp dolaşıp içe-
çözerek dumanların şifrelerini kıyarak öteki kızıllıklara

kanda infilak tende sarmal … Suç !
kahrolası / başka büyülerden göçüyor gün
sonraki titreyişlerde çalkalanan iki nazlanış
kızıl ayaz

ancak böyle çekilir an'ların yükü
karanlık böyle kırılır kuytu sularda
alev alev çalkantı ulanır yamaçlara
sürsün taşıdığı anlamla o sızı
o tekleyen istem
damıtılsın son akşamın yankısı- çözülüş !
soyunalım artık,önümüzden geçen şiirlere
en ince yerlerinden ten yokuşlarına vurmak

kızıllaşan
salınışlarla
ayazda
sarılışlarla...