Kızgınım İstanbul Şiiri - Nazif Kara

Özledim seni desem,
Ne düşünür gölgeden geceler?
Tutar mı elimden, rüzgar gibi essem,
Boğazımda düğümlenir mi yine heceler?
Neden hayalsin bana, yalnız ağaç, İstanbul,
Ben de yalnızım bu sonbaharda...
Bak kurudu döküldü yapraklarım,
Artık tozlu satırlarım ve ben varım
Bu yolculukta, yalnız ben İstanbul...
Ne rüyalarıma giren Galata,
Ne de onun aşkı Kız Kulesi,
Boğaz Köprüsü, Haliç, Üsküdar yok...
Topkapı, Sultanahmet, Ayasofya, bunlarda...
Hiçbiri, hiçbiri yok artık,
Bir ben varım İstanbul,
Bir de yarım kalmış satırlarım...
Ve hep ben de kalacak zehirli sırlarım,
Sen duyamayacaksın İstanbul,
Sana, anlatamam, nasıl kızgınım!

Ruhuna, kokusuna aşık olduğum şehir,
Bu son serzenişim sana
Mehtaplı gecelerde son satırlarım...
Bir gün yeniden karşılaşırsak eğer,
Unut, beni tanışalım yeniden
Belki unuttuğumuza değer,
Ama unut beni İstanbul, sahiden!