Kızgın Ayrılık Şiiri - Mucize Şiirler

**Kızgın Ayrılık**

Yaktın anıları, kül ettin her şeyi,
Diken diken acı, zehir ettin sevgiyi.
Bir sözün kırık cam, kanattı içimi,
Şimdi öfke doluyor yaraların yerini.

Fırtına gibi geçtin, bıraktın enkâzı,
Buz kesti nefesin, dondu yüreğimde aşkı.
Gülüşün bir hançer, sırtıma saplandı,
Küllerinden doğar intikamım, sakın unutma!

Söndürdüm gözlerde parlayan o yıldızı,
Artık ne mendilim, ne de silmeye niyetim.
Karanlık bir şiir yazdım adına,
Okurken yanarsın… **Bu son mektubum!**

Yılların emeği bir kibrit çöpüne döndü,
Söyle, hangi cehennemde yaktın bu öyküyü?
Dudakların yalan, ellerin ihanet koktu,
Bir mezarlık sessizliği sardı her heceyi.

Yalnızlık yorganım, öfke yastığım oldu,
Aynalarda bile çiziksin, silinmez bir leke.
Adını her gece gökyüzüne yazıyorum,
Rüzgâr dağıtsın diye… **Tükendi sabrım!**

Bir zamanlar sıcaklığın vardı güneş gibi,
Şimdi buz kesen bir rüzgâr, deliyor tenimi.
Hatıraların paslı bir bıçak, saplanıyor,
Dönüp dönüp kanatıyor sessizliğin sesini.

İncitmek miydi derdin, başardın işte,
Gözyaşlarım kurudu, yerini kor aldı.
Gölgen bile uğramaz oldu kapıma,
**Çünkü seni gömmeyi öğrendim… Acısız!**

*Ateşle yazılmış bu dizelerde,
Öfkenin mürekkebiyle söylenen son sözüm.
Bir daha dönme ardına bakmadan giden,
Çünkü sevgi değil, **kin kaldı geriye…*

Toprağa serdim giden ayak izlerini,
Rüzgâra savurdum son nefesindeki ismini.
Yıldırımlar çiziyor şimdi ufukları,
**Unutma; bu öfke bir gün döner, bulur seni!**

*Küllerin üstünde yürüyen ayak izlerim,
Her adımda çınlıyor ihanetin melodisi.
Bir yangının mirasıyım, sönmeyecek közüm,
**Ömrün sonuna dek yakacak bu nefret şiiri…***

Bu şiir, kırılan bir kalbin çığlığından doğdu.
Ateşi söndürmeye kimsenin gücü yetmez.
**Çünkü aşk öldüğünde, geriye kalan…
Yalnızca öfkenin karanlık şarkısıdır.**

SÖZ: Mucize