Kızarmayan Yüz Şiiri - Mehmet Şahan

Ozan görse kesilecek soluğu,
Etrafını göremeyen göze bak...
Serbest diye dolduruyor oluğu,
Edebiyle söylenmeyen söze bak…

Fark etmiyor ne bulursa yiyenler,
Moda diye el gömleği giyenler!
Hece vezni köylü işi diyenler,
Kabuk değil, çürümeyen öze bak…

Ölçüsü yok, kalıbı yok düzayak,
Anlam desen perdelenmiş kaz ayak,
Hece yoktur alınmazmış baz ayak,
Sanatımda silinmeyen ize bak…

Bülbül gül elinden ahu zar iken,
Halkın derdi yüreklerde har iken,
Binlerce yıl geçmişimiz var iken,
Geçmişini bilemeyen uza bak...

Savunuyor abuk ile sabuğu,
İşi bitti, beğenmiyor kabuğu!
Erdemiyle kesemezken tavuğu,
Kümesine giremeyen kaza bak...

Dağın yücesine doruk derlermiş,
Fazlaca yaşlıya moruk derlermiş,
Olmamış üzüme koruk derlermiş,
Ekşise de sulanmayan naza bak…

Şekil, biçim hiç kafayı yormadan,
Salla gitsin kimselere sormadan,
Parça, parça bütününe varmadan,
Türkümüzü çalamayan saza bak…

Allayıp pullayıp gelin etsen de,
Her türlü metali telin etsen de,
Aslını unutup tel’in etsen de,
Dilimizden anlamayan caza bak…

İyi düşün Şahan söylerken sözü,
Tavrından bellidir insanın özü…
Bezinden ayrılır astarı, yüzü
Edebinden “kızarmayan yüz”e bak…