Kız Kulesinden Güneşe...

Bugün erken yakaladım Güneş’i,
Gece batırmadan onu.
Tuttum!
İnanmazsanız Kız Kulesi’ne sorun,
O da şahit oldu el ele oluşumuza.

Bir sürü şarkılar söyledik,
Sonra gitti güneş, birden gitti,
Tam da başımı birkaç saniyeliğine çevirmişken,
Yok oldu…

Neden sonra anladım karanlıkta kaldığımı
Giderken bana not bırakmış deniz’le,
“Gitmem gerekiyor, çünkü karanlığa da ihtiyacın var” demiş,
Bilemedi, benim karanlığa ihtiyacım yok ki…

Biraz da başkalarını ısıtacakmış,
Başka şehirlere doğacakmış birazda,
Ama söz verdi;
Yarın yine gelecekmiş! ...

İnandım ben de,
Hep inanırdım zaten.
Bir de beklerdim, çok güzel öğrenmiştim beklemeyi,
Üstüme yoktu beklemekte…

Biliyorum ama gelecek,
Çünkü burada bekleyen gülümseyişi var,
Benden alması gereken ışığı var,
Sıcağı kaldı çünkü bende.

Beklerim…
Yine beklerim…
Onu’nla batacağım günü de beklerim,
Şimdi karanlıklara karışırken…

(Sekiz Haziran İki Bin On İki 21 00)