Kız kulesinde kar Şiiri - İlknur Tavasav

Canım sıkkın.
Moralim bozuk,yaktım en fiyakalısından bir sigara ve İstanbul un karlı sokaklarına doğru üfürdüm dumanını.
İçimden şimdi dedim tam da Salacak ta olacaktım kız kulesinden bir ışık huzmesi yayılacaktı hırçın denize doğru. Seyre dalacaktım yedi tepeli şehri.Dilim de sözlerini yarım yamalak bildiğim bir Sezen şarkısı mırıldanıp sonrada sigaramdan bir nefes çekip sövmek isterdim yitip giden kaybolmuş gençliğime,bu çarpık düzenin gelmişine,geleceğine.

Yitip gidenleri düşündüm,avare gibi yürürken.Hayatımdan yıldız misali kayanları ve her şeye inat varlığımla onurlanıp beni hayatına katanları.Unutulanları anımsadım yada beni unutanları.Kısa metrajlı bir film misali geçti gözümün önünden.Ben her göz kırptığımda karlar yağdı,ayaz vurdu,don düştü yüreğime.

Sonra düşündüm.Unutmak mı zor gelir insana yoksa unutulmak mı.Hangisi harmana düşen ateş gibi yakar insanın yüreğini.Unutulmak dedim.Unutulmak yakardı sadece benim yüreğimi.Uzaklarda bir yerlerde hayal de de olsa yaşanmak bile yeterdi benim gibi iflah olmaz romantiğe.
Ben hiç bir zaman unutmadım.Ne hayatın bana armağan ettiği can kırıklıklarını,ne de yüzümü gülümseten değer verdiğim yoluma yoldaş olanları.

Kar yağıyor hala üzerime üzerime.Soğuk iliklerime kadar işledi ama bir kez bile olsun dokunmadım/almadım elime.Unutmak kar a benzer,soğuktur.,ölüm gibidir ürpertir benim düşünceme göre.Ben henüz ölmedim ki unutayım yüreğimde iz bırakan sevdiklerimi. En yakınımda olana,tanımadığım komşuma,evimde ki kedime cismen yanımda olmasa da en uzaklardaki ne selam verdiğim herkese üzerime yağan lapa lapa kar a bile selam olsun.Ama ne olursa olsun şimdi Salacakta olmak vardı.Dilimde bir Sezen şarkısı olmalıydı yarım yamalak ta olsa söylemeliydim kar a inat,İstanbul a inat.Kız kulesini seyre dalmalıydım.Hadi dedim kendine gel ve gülümse dedim ve yıllar sonra ilk kez bir kartopu yaptım fırlattım yoldan geçen birine...