Kız Kulesi Yalnızlığı

Kara buluttan peçesini açmadan günes, gerdeğe girdi geceyle.
Ve bir gün doğdu Dolmabahçe'de...
Kızkulesiyle ben gördük,denizle vapurun aşkını.
Deniz sevgilisini kucaklamış,vapur tenini okşamakta.
Mutlulukları köpük köpük.
Şahit olduk aşklarına boynumuzu büküp...

Utandı mı acaba Kızkulesi,gördüğü sevişmeden?
Gözlerimi diktim,gözbebeklerine.
Bakire utangaçlığı kapladı bedenini,
Kopatdı gözlerimden gözlerini...
Kaçtı karanlık mahsenine yalnızlığının,
Yalnızlığında farkına vardım yalnızlığımın...

Daldın gönlümün karanlık sularına,
Buldum sevgimin, batık gemisini.
Uğraşırken cıkarmak için yüzeye,
Üzeri balçık kaplamış, su bulandı...
Hatıralar bulandı.Zaman bulandı.Gözlerim sulandı...
Üşümüş çayıma değen göz yaşımdan,çayım bulandı.
Anladım ki orada kaldı...

Çıkdığımda yüzeye, deniz fahişe olmuştu,
Teninde yüzlerce sevdalısı gemi,
Martıların çığlık çığlığa ekmek çabası,
Gözüne ışık giren şehrin, homurdanması,
Uyandırmıştı güvercinleri uykudan.
İnsanlar sokağa döküldü, sızdılar yalnızlığıma,
Bir tek Kızkulesi ihanet etmedi yalnızlığına...

Ahmet Nesim Şahin