Kız Çocuğu Şiiri - Nahit Can Aydın

yüreğimin terkedilmiş bir mahallesinde,
yıkılmış direklerin üzerine oturan...
bir kız çocuğu!
elinde bez bebekli bir kız çocuğu ağlıyor...
o ağladıkça içi burkuluyor rüzgarın!
uzaktan,
bir ağacın arkasından
görüyorum kız çocuğunu;
görüyorum etrafına bakan o çaresiz,
o örgülü,
o tozlu
saçlarını...

karşısına çıkacak gücüm yok.
ağlayamam onunla...
alıp onu:
bu yıkık şehirden başka gidecek bir yerim yok...
ama o ağladıkça içi burkuluyor kararsızlığın!

belki yıllar geçmişti.
bilemem!
dinmeyen gözyaşlarının o derin yarası,
göğsüme 'en iyinin' hançer vurması gibi,
o ağladıkça canı çıkıyor insanlığın!

burası 'yüreğim'
bir kız çocuğu ağlıyor...
o ağladıkça paramparça oluyor 'kalbim'