Kız Çocuğu Şiiri - Yasemin Tuğba Algın

Küçükken, porselenden bir bebeğim vardı
Evin en kuytu köşesinde saklanırdı.
Teni soluk, ifadesi anlaşılmazdı
Bazen gözleri nemlenir, ufka bakardı.

Tebessüme yer yoktu o dudaklarında,
Tek oyuncağı, pembe elbiseleriydi.
Pembeye olan nefreti, belliydi sanki
Zoraki davranışları, öğretilmişti.

Bir sabah raftan düştü, kırıldı bedeni
Parçaları toplarken, buldum yüreğini
Anladım ki kırılgan bedeni; maskeydi
Çok güçlüydü ruhu, yüreği çeliktendi.

Kız çocuğunu porselen bebek sanırlar,
Çelik yüreklerin sesini bastırırlar.
Dalgalı suları, zorla durgun yaparlar,
Sükuta terkeder, çaresiz bırakırlar.

Kozasındaki kelebektir kız çocuğu,
Savaşır, kazanmak için; bu yolculuğu
Eğer biri gelir de kozayı delerse
Kırılır kanatları, kesilir soluğu.

O, dizeleri başlatan sol anahtarı,
Gülüşü, mükemmel bir sabahın ışığı,
Yankılanan hıçkırıklarıdır, şarkısı
Yaşadıkları, doğunun sessiz ağıtı...

13’lü hece ölçüsü ile yazılmıştır.

Kelebekler kozalarını kendileri delerler. Zayıf gibi görünseler de güçlüdürler aslında. Onlara acıyıp da kozayı siz delerseniz; ya kanatları kırılır, ya da ölürler.