Kıymet Şiiri - Furkan Alacalı

Baba ocağında bir başına, dertsiz yaşadığı avuncuyla

Çevrinirdi Kıymet, bir sağa bir sola, yamalı pabucuyla

Sabahları ter döker, tepebaşındaki kuyudan su doldurarak kovaya

Akşamları dert döker, içindeki ateşe su serperdi,
Sırdaşı olan yıldızlara

Oysa onun meramı, fecre doğru semaya yükselmek

Güneş ile meşk edip, bulutlarda süzülmek

Rüzgar ile dans edip, türküler söylemek

Yağmur damlalarının, gözyaşını sildiğini görmekti

Fakat ne lüzum vardı tüm bunlara?

Zaten hür değil miydi Kıymet kendi aklınca?

Ne de olsa, karabasanlarından uyandığında demir parmaklık değil

Odasındaki çizgili kilimdi gözünün ilk iliştiği

Görücü usulü evlendiği vakit, yasak bile olsa çalışması

Başlık parasından kendisine kalacak üç beş kuruştu beklediği

Çocuğunun doktor olması, büyük biri olmasıydı

Tıpkı bir zamanlar annesinin, Kıymet’e temennisi gibi