Kıyıya vuran tekne misali

Kaldım kıyıya vuran bir tekne misali dünyada...
Sebebim sevmekti günahsızca...
Ne sığınacak bir dalım vardı,
Nede gidecek bir kapım...
Doğru söylediğim için dokuz köyden kovulmuşluğum var benim...
Zamanı durdurup kaçmak istedim karanlıklara...
Her denememde yakalandım, sensiz bir günün sabahına....
Sokaklardayım yine yağmurlar yağıyor üzerime...
Ceketimi çektim kafama dolaşıyorum cadde cadde...
Hani bulsam bir kalp bakmadan gireceğim içeri acılar çekmek pahasına...
Ama sen varken olmuyor kimseyi sevemiyorum anla...
Çaresizim sadece ağlamak geliyor elimden...
Anlamaz anlayamaz kimse beni...
Eriyorum ışında şiirler yazdığım bir mum misali...
Yalandan sevmek için beklemedim seni...
Hala da bekliyorum gerçi...
İçimden bir ses geleceksin diyor...
Gittikçe daha çok işliyorsun kalbime...
Ama sen olmayacaksın benim gibi...
Çaldığında kapımı sonuna kadar açacağım kalbimi...
Ve deliler gibi seveceğim seni...
Koskoca bir çınarın yaprak açmak için baharı beklemesi gibi..
Yada senli gecelerde her sabaha güneş kalbimde uyanmak gibi...
Yaktığım kağıtları görsen içinde hep bir parça sen...
Her cümlede, her kelimede, her şiirde...
Bulduğum baraka çatısı delik tıpkı kalbim gibi...
Üzerime karlar yağıyor bembeyaz karlar...
Sanki sen gittin diye yanımda olan bütün melekler kendini katlediyor...
Bitmiyor gece hele de sensizken hiç çekilmiyor...
Demiştim ya hani gelirsen bırakacağım diye şiirleri...
Gelmeye niyetin yok madem bende sözlerimde öldüreyim benliğimi...