Hatıralar beni çocuk yıllarımın parkına götürdü, çarpışan otoların keyfi çayın mis tadı damağımda kalmış ki aynı tadı alamadım keyfim kaçmıştı, dedemin gülen yüzü,sevgiyle bakışı da beyaz bulutlar arasındaydı,dokunmak istiyordum ulaşamıyordum…
Dede’ciğim domino oynamadım senden sonra,hep yenilirdin, ben de yenmenin mutluluğunu yaşardım,şimdi anlıyorum sen benim yüzümdeki mutluluğu görmek uğruna yeniliyordun,sana çay ısmarlamıştım o parkta,Bursa’nın luna parkında,gülmüştün sevgiyle bana..
özledim mi seni ben,konuşmak istedim yıllar sonra duyuyormusun beni…
Çocuk yıllarıma döndüğümde anılarımla dopdolu yaşıyorum tebessüm ettiğimi farkediyorum,güzel anılar bırakarak hepiniz gittiniz,
şimdi benim de torunlarım var seni daha iyi anlıyorum..
Dede’ciğim senin sevginle sevgi depolamış yüreğim,çocuk bahçeme nasıl bakmışsın sararmıyor çiçeklerim.
Canan ErerenKayıt Tarihi : 4.10.2012 04:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bayramda
nasıl uzaklardasın
ömrümün geçmiş yakasında..
ellerimden tutuşunu hatırlıyorum
bir eski bayramın ortasında..
şimdi orda
oracıkta uzanmak var ayaklarının dibine..
bana gülen yüzlü bir balon al dede,
bana artık balon gerekmese de..
Volkan Aksal
'Harika.....
Belki de 'dede oluşumdan', sayısız kere özellikle ilk torunum Ceren'le gittiğim parklardan, salıncaklardan, kaydıraklardan, birlikte oynadığımız oyunlardan anılar canlandı, etkilendim yazıdan...
Daha ikinci yaşına girmişti, Bursa/Eğitim Mahallesinde oturuyorlardı, karşımızda bir cami, altında dükkanlar ve küçücük bir park vardı... Tatmıştı kumlarda düşe kalka oynamaya, salıncakta kendisini sallatmaya ve elimle çıkardığım kaydıraktan kucağıma kaymaya...
Bıkınca kolumdan tutar, 'hadi bana dondurma al' derdi, caminin altındaki dükkanlardan alırdık, o zaman razı olurdu eve dönmeye...
Benimse, daha önce oturdukları evin çevresi hoşuma giderdi. Depreme dayanıklı tek katlı evler yapılmıştı, 152 evler mi neydi adı, aralarından geçerdim, insanlar balkonlarında çay içerken, asma çardakları ve renk renk çiçeklerle o manzarayı seyrederdim, imrenirdim 'böyle bir evi olmalı' insanın diye...
Az ötede genişçe bir park vardı, gider orada otururdum, dinlendirirdi beni..
Bursa deyince Canan Hanım, bakın benim de hatıralarım dile geliverdi... İyi ki anımsattınız, sizinle ben de tebessüm ettim...
Kutlarım yazınızı ve güzel öykünüzü... Dedenize rahmet dileklerimle...'
Geçmişi bir demet çiçek gibi bize verseler
Keten helvam, elma şekerim, susamlı simitim
Zaman akıp geçiyor, ben öylesine bitkinim...
Tatlı bir anının, öyküleşen satırları, düşündükçe neden ağlatır insanları? Çok mu gözleri suluyum? Yaşamı bilmiyor muyum, yaşamın yoksulu muyum?...Başarılar...+..+
anılarımız olmuş. Yüreğinize sağlık tebrikler Canan hanım tam p.10
TÜM YORUMLAR (27)