Kıyıya Vuran İnsanlık

Düşer bombalar çocukların odasına
Anne feryat eder baba figan
Minicik eller kırılır
Dünyaya doymamış o gözler yumulur

Her şeyden habersiz günahsız
Minik bedenler sahile vurur
Doğduğu topraklardan uzakta
Ne sıcak bir vatan bağrına basar
Ne ana ne yuva
Yaban illerde sahile vurur

Mahşer ki ne mahşer
O minik eller o minik bedenler
Ananın kucağından süzülür gider

Bombalar yağar lunaparklara parklara
Nedir büyük büyük amcaların derdi
Anne nereye gidiyoruz
Hangi kapı açılır
Hangi parka ulaşır
Küçük bedenim
Aşabilir miyiz bu çöller dağlar
Hadi aştık koskoca deniz
Onu nasıl aşarız
Hadi onu da aştık
O koskoca denizin yıkayamadığı o kalbi
Taştan daha da katılaşmış o kalbi nasıl aşarız anne
O bombaları atan amcalarında çocukları varımıdır anne
O kapıları suratımıza kapatan amcaların da
Çocukları var mıdır anne
Koskoca deniz şişme bir bot
Hadi deniz ve bot aştık
Kaybolan insanlığı kaskatı olan o yürekleri nasıl aşarız anne
Bırakma soğuk sulara beni anne
Ne yaparım ben koskoca ummanda tek başıma
Sen ya sen anne
Korkuyorum üşüyorum boğuluyorum
Nefes alamıyorum anne
Nefes alamıyorum
Nefes alsam ne olacak anne
Hangi yürek kapılarını açacak

Balıklar nasıl yaşıyor burada anne
Onların vatanı burası ondan mı?
Ben yoksa vatanımdan uzak olduğum için mi?

Nefes alamıyorum anne
Korkuyorum üşüyorum boğuluyorum
Nefes alamıyorum anne
Nefes alamıyorum
İdlib’in çocukları
Ümmeti Muhammed’in çocukları
Nefes alamıyor anne
Nefes alamıyorum