Kıyıya varamayan Şiiri - Mertkan Özel

Kaptan Ali derlerdi ona
ama yıllardır kimse adıyla çağırmaz oldu
çünkü o artık
denizin değil
sessizliğin kaptanıydı

Yıllarca yol aldı
Akdeniz, Marmara, Karadeniz…
Bir limana yanaştı mı
bir şehir silinir,
bir başka şehir başlardı içinden

Her limanda bir merhaba
ama hiçbirinde “kal” diyen olmadı
çünkü deniz çağırdı mı
arkana bakmazsın
ve o her defasında
yalnızca yelkenle vedalaştı

Gençliğinde bir sevdiği vardı
Mersin’de, bir sahil kahvesinde oturur
çay içerdi hep cam bardakta
“Beklerim seni,” demişti bir yaz
ama kaptan söz veremezdi
rüzgârın yönü belli olmazdı

O gün bugündür
her çayın buğusunda
onun yüzünü arar
her yosun kokusunda
bir gülüş kalır burnunda

Artık yaşlı
elleri pusula tutmuyor
ama her sabah limana iner
gözlerini denize diker
ve içinden bir cümle geçer:

> “Bu kadar gidip de
neden hiçbir yere varamadım?”

Gemi durur
motor susar
ama içinde hâlâ
dalgalar çarpar göğsüne

Çünkü bazı kaptanlar
hiçbir limana tam varamaz
ve bazı seferler
dışarıda değil,
insanın içinde kaybolur.