Yüzlerce yıl durmadan söylediler:
“Ahirette iman, dünyada mekan”.
Böyle kandırıldı büyük kitleler!
Önemli değildi dünyada iman!
Tam anlamadılar rehber Kur’an’ı
Özellikle ahirette mekanı
Ve mülkün sahibi olan Allah’ı…
Ezcümle hep söylediler yalanı…
Düşünmediler yoksul, mazlum, yetim!
Dediler hep: “Benim toprak, mal, servet!”
Çünkü; “Önce Allah’ın sonra benim”
Sözlerinde yoktu bir samimiyet…
Hep sen, ben derken; yaşandı ayrılık!
Paylaşılamadı ekmek ve katık!
Kaçınılmaz son, kavga nedeni varlık!
Kavgadan, savaştan bıktı insanlık…
Kabahati başkasında ararken
Kaybolduk biz kavgalar arasında.
Garip gureba kavgadan kaçarken
Düştüler hep umutsuz yolculuğa...
Umut yolcuları ölüm yolunda
Çıkarken bir kefensiz yolculuğa
Göremedik ensarı Arafat’da!
Yoktu Mekke Medine arasında...
Bu yolculukta elbet gündüz güneş,
Gece yıldızlar altında karanlık,
Ve kirlenmiş hava; şimdilik beleş(!)
Henüz alıp satamıyor insanlık(!)
Ancak bu yolculukta her şey zordu!
Denizlerde yoktu parasız kayık!
Para olmayınca kıyıya vurdu
Vicdanı boş, cüzdanı bol insanlık!
Pendik/ 04.09.2015
Kayıt Tarihi : 4.4.2023 17:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!