Yine umutları diriltme mücadelesiyle geçecek bir zaman dilimi başlıyordu. Yine 'belki bugün' diye hayallere sarılma, gitmek isteyen umutları kalmaları için zorlama vaktiydi. Bazen kalple, bazen ruhla veya akılla yapılan savaşlardan bir kaçını daha yapma ihtimaline bir yolculuktu bu başlayan.
Şöyle bir baktım pencereden sonra. O da neydi? Kar yağıyordu. Hem de bir yere geç kalmışçasına hızla... Esen rüzgâr kar kristallerini cama doğru uçuruyordu. Kar tanelerinin hiç biri bir diğerine benzemezmiş diye duymuştum bir yerlerden. Gökyüzünden gelişigüzel yeryüzüne inerken, yolda birbirine çarpıp birleşme veya bir şekilde dağılma olasılığı olan bu taneciklerin farklı desenler meydana getirmesi doğal görünüyordu bana. Asil hayrete düştüğüm nokta, buna rağmen hepsinin altı köseli ve danteli anımsatan biçimlerinin olmasıydı. İşte isin mucizevî yani da buydu. 'Bir mikroskop olsaydı keşke' dedim. 'Aman Tanrım bu da farklı' diye heyecanla inceleyebilseydim keşke onları o an.
En sevdiğim mor çiçekli porselen fincanımı alıp biraz sıcak su ve bir miktar hazır kahveyi içine boşalttıktan sonra o mis kokuya kendimi bırakıp kar keyfimi biraz daha canlandırdım. Rahat bir koltuk, sıcak bir kahve ve yemek müziği diye nitelendirilen tür bir müzikle birlikte o beyazlık nasılda masala dönüşüyor alıveriyordu insani kendi dünyasına...
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
