“Bizim zamanımızda” diye söze başlayan büyüklerimize” sizin zamanınız geçti” gibi cevaplar vermişizdir ara sıra. Onların anılarını, yaşadıkları zamanın farklılıklarını dinlemeyi sıkıcı bulmuşuzdur çoğu zaman. Çünki biz şimdiyi yaşıyoruzdur ve bir an durup beklersek şimdi elimizden uçup gidecekmiş gibi zamanla yarış halindeyizdir. Şu ya da bu nedenle koşuşturma ve planlarla doludur yaşamımız.
Ve her yorulup baktığımızda o büyük resim içindeki hayal ettiğimiz bizi oluşturamamışızdır. O resim bambaşka bir yer vermiştir çoğunlukla bize kendinden. Öyle gizli saklı girmiştir ki kanımıza yeni şeklimiz; planlarımızı, olmak istediğimiz şeklimizi ve yerimizi unutup farkında olmadan onu kabullenmişizdir.
Öyle hızlı yaşarız ki hayatı, geçen bir sene verebileceğinin fazlası bilgi ve deneyimi verebilir beklide bize. Ve bu sürat bilincimize yerleşmeye çalışan bilgileri sistemli bir şekilde yerleştirmemize engel olur. Tadını çıkara çıkara yaşamamışızdır aşkımızı, dostluklarımızı, okul yıllarımızı. Çağın hızına esir etmişizdir hayatın tatlı yanlarını. Aşklar bile başlamadan biter olmuştur. Ayrılığın yaraları bile oluşmadan kaybolur. Çünki vakit yoktur sızlanmaya, ağlamaya, güzel anları özlemeye..
Ve ömrümüzün çeyrek asırlık bölümünü tamamladığımızda bir nostalji rüzgarı sarar benliğimizi.yaşadıklarımızın tadına varamadığımızın yeni yeni farkına varırız. Ve tüm bu gecikmiş farkında olmalar üşüşüverir kafamızın içine.bu karmaşa manevi değerlere iter büyük olasılıkla bizi.. uzun zamandır ziyaret edemediğimiz aile büyüklerinin gönlünü almaya çalışırız, yolda yürürken gördüğümüzü minik bir çocuğun boncuk boncuk gözlerle bize baktığını fark eder başını okşarız, balkona gelen kuşların sıcaktan kavrulduğunu, çiçeklere su verirken yerde oluşan göletçikten birkaç yudum alıp uzaklaşırlarken mutlu olduklarını düşünür onlar için bir su kabı koyarız onlar için beklide… yapmaz mıyız bu gibi şeyler?
Farkındalıkla başlar asıl yaşam.
Tamamını Oku
