Kıyı Şiiri - Serhat Fidan

Ellerim kollarım bağlı
Çaresizliğin kıyısında bekliyorum
Bitmek bilmiyor acılar
Bitmek bilmiyor çaresizliğin feryadı

Derin bir nefes alsam diyorum
Aklımdan geçiriyorum
Biraz tuhaf
Biraz delice şeyler
Sonra da
Kendimi boş vermişliğin
kıyısında buluyorum

Ne denmeli başka
acının Üzerine ateş mi yakmalı
Yoksa bir kazanda acının üzü ile
Derdin suyu ile
Yaraları mı ileştirmeli
Ben hangi başı bozuk kıyıdayım peki !

İnsan insan diyoruz
ne kadar dayana bilir
Ne kadar dayanabilir
yürekteki cihan kavgasına ...

Eski püskü bir şeyler giyinsem
Acı ve keder o elbisede tanır mı beni
Olmayacak hayaller kuruyorum gene
Gebe kalmış ıstıraplara inat
Başımı önüme eğiyorum
Yapamadıklarını düşünüyorum çaresizce..

Oysaki zaman en büyük hazinedir derler
Yıllanmış şarap gibiyim artık
Tam içilicekken
Eller düşüp kırılan
bir şişe olu veriyorum
Ben hangi denizin kıyısındayım

Ey beni buna düşüren yürek yangınım
Bilinmezliğin içinde
Çareler ararken
Gecenin karanlığında
Yüreğimde yetişen kötülük çiçekleri
Sonunda bir başlangıç olduğunu haykırırken
Üzerinde durduğum toprağa
Anlamsız şeyler karalıyorum
Umursamaz başı bozuk
çaresizce hemde