Kıyas Şiiri - Arda İnal

Kıyas

Gün gelir,
İnsanlar terkeder beni;
Ailem göçer,
Dostlarım uzaklaşır,
Göremem kimseyi ardımda
Aynaya baktığımda.

Gün gelir,
Parasız kalırım.
Satınca hele elde kalanı,
Diogenes misali çıplak...
Tek mülküm tahta fıçı,
Bir de altımdaki toprak...

Gün gelir,
Yitip gider mutlu anılar,
Cefalarım çevremi sarar,
Gülümsemeyi unuturum.
Çöker yüreğime
Bir ebedî sonbahar...

İnan bana,
Hepsi gerçek olsa
Saydıklarımın,
Hem de aynı anda
Çökseler üzerime,
Üstesinden gelirim.

Ta ki gün,
Gelip yokluğunu çatıncaya,
Seni benden alıncaya kadar...
O zaman kâr etmez işte
Para bulmak, dost edinmek,
Geçmişi hatırlamak bile...

Nasıl ki,
Dünya olmuyorsa güneşsiz,
İnsan aç yaşayamıyorsa,
Ben o denli muhtacım sana
Sensiz yaşayabilemem, deniz kızı
İnan bana... inan bana...

Temmuz 2008
Ankara