Kıyas Şiiri - Ufuk Özünlü

Ben seninle bir aslandım,
Neden başkasıyla kıy'aslandım,
Şimdi ne kükrüyorum ne de ötüyorum,
Duruyorum öyle bulutların üzerinde,
Rüzgâr vuruyor, bir o yana bir bu yana
Nereye götürürse artık,
Her bulutun hikâyesinde
Bende onlarla ağlıyorum.

Nedir bu ağlayanı güçsüz kılmak,
Siz ne zannediyorsunuz adam değil mi sanmak,
Sandığınız sizin sandıklarınızda değil,
Ağzı herkese açık sır kutularında,
Ağlayanı çocuk görür olmuşsunuz ve güçsüz,
Sizin düşünceniz insanı unutur olmuş ve öksüz,
Öksüz kalırsınız bir insanı unuttuğunuzda,
Gücün ne olduğunu bilmiyorsunuz bu dünya pazarında,
Şimdi ağlıyorum her göz yaşımda alıyorum bir ders,
Kullanıldım, unutmayacağım ama bu aşklar bana ters,
Şimdi yaşatıyorum beynimde, vücudumun her yerinde,
Mosmor yapıyorum kendimi vuruyorum tepelerde,
Sizin görmediğiniz en ücra köşelerde.

Hadi bunuda tutun gözlerimi oyun,
Ağlamam bile sizi üzer olmuş,
Sahte duygularınızda ki mecburi görüntülerle dolmuş,
Sakın benimle oynamayın ve de kıyaslamayın,
Ölsemde, ağlasamda, gecenin en karanlık anında,
Bütün ışığımı yansıtırım, o kadar çok severim ki,
Korkarsınız beraber ölürüz birlikte olunca,
Sizde kör olursunuz benim o çılgın ışığımda...

Ne oldu gözleriniz mi doldu,
Yoksa her başlangıc bir sevgiylemi oldu,
Işığımın bittiği yer, sizin için bir sondu,
Bu yüreciğime bir sevda kuşu kondu,
O da beni kopardı ama kendi aşk kafesinden koptu,
Şimdi o kafesteyim orada öleceğim kapı kapalı,
Benim kalbimin yegâne sahibi onda anahtarı,
Kimse çilingir çağırmasın kapının ardında ben varım
O kapının ardında beni görürseniz,
İşte o zaman, ben gerçekten ağlarım...