Kıyamıyorum Şiiri - Muzaffer Taşdemir

İlk istasyonda inmek istiyorsun, trenden,
kıyamıyorum.
Ben hala kazanlar dolusu kömür.
Donuk suları kaynatan aşka,
Kürekler dolusu çağrı,
Dualar basıyorum.
İpek örtülere sarmalamışım dünyayı,
karıştırdım eskileri,
yeni bir desen,
ve sen.
Ucundan tutarsa diye,
doğudan doğan, güneşe inat,
sana bakıyorum.
Kaybolmuş sokakların gökdelenlerinden,
ritmine daldığım diskoların,
gürültüsünden usanmışlık içinde,
ışık hızlarında güneşin.
Yıldızlarında gecenin ve aydınlığında güneşin,
sular gibi damla damla,
Temellerine kilise sütunlarının,
gerçeklerle akıyorum.
Zamanı, yine İsa’dan başlattım.
Musa’yı arıyordun.
buldum.
Dualarımda yedi milyar,
Ölümden korkmuyorum.
Savaşların soykırımlarından usandım,
dumanın, tozun.
Damarlarında ben varım dünyanın,
sessiz sakin.
Ve mutlu bir tebessümle bakıyorum;
Semerkant’tan çıkmışım, aşkına,
“Mostar’a” bağlıyorum.
Kâbuslarında yaşasam da zulümler,
derdine ağlıyorum.
Milyarlarca dualarla, açmışım ellerimi,
kızıl koyunlarla dolu çöller gibiyim.
Tahtıravelli kaderime bakma.
seni koydum rüyalarıma,
sevinçten uçuyorum.
Küçük dünyalara sığmak imkânsız,
Cennetlere bakıyorum.
Yeni baştan bağlıyorum her şeyi,
Kutlu Zamana,
Bir ben sığacak darlığına kızıyorum,
kafamın.
Çocuklarla oynuyor,
ve çocuklarca doğuyorum.
Unutsun diller nefreti,
İnsanlığa ağlıyorum.
Damarlarımı kurutsa ellerin,
kalbine girmek,
İsrafil, çalınca kalk borusu,
hıçkırıklarımda adın,
olmasın istiyorum.
Kayboldum diye korkma disko neonlarında,
Sen baygın.
ve ben dalgın,
yeniden uyanıyorum.
Eyfel’e tırmandım bu gece,
alaca karanlıkta.
Bilal olmuşum yüksekçe,
“Ezan’a” başlıyorum.