Kıyametin Taşı!?. Şiiri - Ekrem Çiçek

KIYAMETİN TAŞI!..

Almış gidiyorsun başını;
ÇILGINCA bir YARIŞ’tasın
OYNATTIN KIYAMETİN TAŞINI!..

Çakallar pusuda bekliyor;
ÜÇÜNCÜ DÜNYA’ya bir adım
DEVLER SUSAMIŞ, TETİKLİYOR!..

ATEŞ ÇEMBERİ’ne soktun barışı;
Yurtta savaş, cihanda savaş
Durdur hadi; bu AKIL ALMAZ YARIŞI!..

Kaynıyor CEHENNEM KAZANI;
Öpecek nefsinden, vicdanından
YAŞAMI ZEHİRLEYİP, AZANI!..

Binersen TARİFSİZ ALAMETE;
YER YERİNDEN OYNAR,
Koşarsın; AKIL ALMAZ KIYAMETE!..

Oluk, oluk kanlar var ya;
SENİN ECELİN OLACAK,
PARAMPARÇA CANLAR VAR YA!..

Simsiyah, ZİFİRİ KARANLIKTI;
ANKARA’NIN KALBİNDE KIYAMET,
GÜNEŞİ YIKTI, HAYATI YIKTI!..

Nasıl bir gece, nasıl karanlık?
Uykuda mı, komaya mı girdi
SON NEFESİNDE Mİ İNSANLIK?..

VATAN YANIYOR, VATAN;
Türkiye CENAZE EVİ’ne döndü,
GÜLÜYOR, VİCDANINI SATAN!..

Ateş düşmeyen ocak kalmadı;
Feryatlar dağı-taşı yıkıyor,
Hain-zalim nasip almadı!..

Bu nasıl bir İNSANLIK?
Yangının karşısında gülüp-oynuyor,
DERDİ, RÜYASI BAŞKANLIK!...