Kıyametin Sesi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Oynamayın şu yıldızlarla,
Bırakın gökyüzünün sırlarını,
Her biri birer masal,
Anlatmadan dinlesin geceyi,
Karanlıkta parlayan hayaller,
Sönmeye yüz tutmuş ateşler gibi,
Zamanın akışında kaybolsun tüm düşünceler,
Bize düşen sadece izlemek, bu derin gökyüzünde.

Ağlayın, gözyaşlarınız serin olsun,
Şelaleler gibi coşsun içten,
Bırakın toprağın özlemiyle karışsın,
Yağmurlar düşsün, ruhlar sussun.
Dostluk, uzaktan gelen bir ses,
Ellerimizi uzatıp, yüreklere dokunmak,
Birlikte açalım kalbimizin kapılarını,
Ve sevginin sıcaklığında eritelim tüm acıları.

Güneş, sabahın aydınlığı,
Her doğuş bir umut,
Karanlık her geceyi sararken,
Uyanışların sesi duyguları sarmalar.
Kışın soğuğunda titrerken beden,
Baharda açan çiçekler de sıcacık,
Her mevsim bir hikaye fısıldarken,
Hüzünle sevda arasındaki dengeyi bulalım.

Havaya karışan hayaller,
Toprakla buluşunca,
Dolaşsın aramızda,
Ve anıların göğsünde yankılansın,
Geçmişin ayak sesleriyle,
Küçük bir kıyametin sessiz çığlığı,
İçimizdeki sessizliği bozan bir çağrı olsun,
Her duygu birbirine bağlansın bu evrende.

Yaşam, bir yolculuk,
Her adım bir keşif,
Kayıpların derin gölgelerinde,
Aşkın ışığında yanan ateşler.
Kaderin dizelerini okumak,
Her kelimede bir sır saklamak,
Ve sonunda bir bütün haline gelmek,
Her kırılgan anı, sevgiyle sarmalamak.

Bir gün elbet döner zaman,
Her an bir armağan,
Dostluk, sevgi ve hayal,
Bizi sarıp sarmalarken,
İçsel bir huzur bulalım,
Zamanın sonsuzluğunda kaybolalım,
Hayatın ritminde birlikte ilerleyelim,
Ve her yeni başlangıcın tadını çıkaralım.

Bırakın, karışsın her şey,
Kaderin akışında,
Dolaşsın ruhlarımız,
Toz bulutlarında,
Sonra yine karışsın toprağa,
Can da bizim, hayat da bizim,
Her yaşam, birbirine dokunan bir dokuma,
Ve her dikiş, sevdanın hatırasını taşır.

Ve dostum, bu evrensel akış,
Her şeyin bir bütün olduğu,
Her düşüşün, her kalkışın,
Sonunda bir tekrar,
Bir bütünlük içinde kaybolan,
Kıyametin sessizliğinde yankılanan,
Sonsuz bir anlamın parçası olarak,
Yaşamanın en derin özünü bulalım.