Kıyametin Kıyamadığı Sevgi Çiçekleri

bilmez miyim hiç
senin yüreğindir gözlerime yerleşen
senin gülüşündür yıldızları ufkuma düşüren
gün geldi, seni aradım her yerde, delilere benzedim
gölgelerini sordum yoksul gecelere
katlayıp kaldırdık ’dediler
yalvardım, olmadı
gün geldi
seni duydum, ıssız yollarında gençliğimin
direndim cahilliğin vadilerinde aç susuz
bedelini ödedim saf duygularımın
yontularak çıktım yontma taş devrinden
ağaran saçlarıma bak istersen
bir zaman büründüğüm
ormanı yakılan arslan, sabah ışığında titreyen kuş, çöl ortasında özleyen ağaç
bendim o, ben
bitkin, zavallı sürüngen
göz yaşlarımdı, tuttuğun dalın yapraklarındaki ıslaklık
toprağı delebilirdi tuzu, aksaydı
gün geldi, uzadım
gece yarısını bekledim
ayın üzerine çıkıp şiir yazmak için
unutur muyum hiç
senin ellerindi ışığı önüme getiren
senin sözlerindi bozkırlara göğün maviliğini indiren
bulutlar sararırdı hüzünlü baktığın günlerde
yağmurlar çekip giderdi bir anda, koku bırakmadan
anlatma resimlerin büyüdüğünü, anlatma
rahat olabilirsin, ölüm sana yaklaşmayacak

yarın zamanın ötesine geçersen bensiz
iyi bak sevgi çiçeklerine, çok iyi bak
onlardır sadece, kıyametten arda kalan
gülümse
dilediğim tek şey bu
kapılar açılacak her gülümsediğinde, mutluluğun denizlerine ulaşmak için
başını kaldırdığında renkler dökülecek, insanların bilmediği
sanma ki; düştür yaşadığın
yarattığın bir evren o dokunduğun
senin en büyük ve en güzel resmin
aynaları uyandırabilirsin
ruhların çoğaldığı, acıların bittiği bölge orası
eğil bak karanlığa, korkusundan toz olmuş
beni düşün
ölmüş olsam da anlarım
çünkü mağaralarda birbirimiz için yaşamıştık.