Kıyametin Çocukları Şiiri - Mustafa Bertan

Bir bebek doğduğu an irkildi, çığlık attı ağladı
Kulağına gelen patlama ve uğultularla
Dünya kıyamda herkes birbirine bakıyor
Dehşet bu kıyamet, işte bu alametti

Ekmek parasını silahlara verdiler
Para insanları birbirlerine oyuncak etti
Ekmek derdi yerine silah derdine düştüler
Sanki can boğazdan değil silahla kurtarılacaktı

Dünyaya sığmayanlar başka dünya arar oldu
Kim bilir bu kâinatta kaç dünya böyle kayboldu
Günaha bulanan eller merhametten aciz
Kanadı kırık bir kuş savaşın anlamsızlığını haykırıyordu

Oysa sarmaşık ağaca dolanır yaşamak için
Arılar gibi birbirine tutunup karıncalar gibi yaşanır
Öyle bir dünya bırakıyoruz ki geriye cehenneme hacet yok
Oysa o bebekler daha gülecek oynayacaktı