Kıyametin Alâmeti Yoktur

Yaşanmışları geçtik,
saman merdivenlerin ilk adımındayız...
Varolmayı seçtik,
hiçliğin bir çeşidindeyiz...
Düşünmeyi istedik,
toprağa çakılı beyinlerimiz...

KIYAMETİN ALÂMETİ YOKTUR;
KIYAMETİN ALÂMETİ BİZİZ...

Üzülmeden güldük,
göz yaşlarımız nacizane kölelerimiz...
Hinliklerimiz, hainliklerimiz,
en gizli gölgelerimiz...
Bir de o kaşarlanmış sözlerimiz,
nasır tutmuş esir benliğimiz...

BİZ EN SADIK İŞÇİLERİZ;
KENDİ MEZARINI SON NEFESİNE DEK KAZIYAN...

İçine tükürdük,
mavi-yeşil cefâkar anamızın...
O'na resmen küfür ettik,
bedeninine zulm ettik durduk...
Gözleri kin kusunca,
hacılardan, hocalardan medet umar olduk...

KIYAMETİN ALÂMETİ YOKTUR;
KIYAMETİN ALÂMETİ BİZİZ...

Hep başkası için yaşadık,
mecâzi zincirlerin gerçek parçalarıydık...
Bulutlu rüyalarda uyuduk,
rüyadan uyandığımızı bile anlamadık...
Kendi kendimize uydurduk,
inanmak istemediklerimizi...

Çünkü,
KIYAMETİN ALÂMETİ YOKTUR;
KIYAMETİN ALÂMETİ BİZİZ...