Kıyametim Şiiri - Mustafa Gökçek

KIYAMETİM! ...

İlk gençlik yıllarımın bir hazzı
Ne güzel günlerdi be babam
Ah...ne güzel anlatırdın Mescid-i Aksa’yı
Anlatırdın, bütün saflığımla dinlerken seni

Sende, sende yanı başımızda olurdun be anam
Ben, tıraş olmaya dem vurmuşken
Sen, babam, düzelttiğin sakalınla ne güzel anlatırdın
Dinleyemediğim günlerde, hep gerilediğimi hissederdim

Sen bıraktın ve gittin bu dünyadan babam...
Sonra Erdal ağbim, Erdal Öz çıktı ve Kızıl Tugayları anlattı
Sonra Attilâ ağbim, Attilâ İlhan çıktı ve yaraya tuz bastı
Derken sıra geldi komünist olmaya...

Olduk olmasına ya, yirmisinden sonra
Neyse ki kırkından sonra olmadım
Çünkü aptal olmaya hiç niyetim yok be babam...
Bu yüzden, bekledim apoletlileri umarsızca!

Oysa acele etmeye gerek yok
Elbet bir gün musalla taşında misafirim,
Sonra, dört kolluya, elbet bindirirler bir gün
Nasıl olsa bir cami avlusunda dilenciyim bir gün...

Ve bir gün yağmurların ıslaklığıyla
Islanırsa dudaklarım, ağlarsa gözlerim
Gözyaşlarını silme babam,
Nasıl olsa nedenini sormaya, zamanın olacak...

Ruhum ıslanır mı bilmem ama,
Yatarken toprakta, hisseder mi ruhum
Ve gün gelir yağmur kesilir...
Artık nasıl olsa kıyametimdir!

Islanan dudakları kapanır, ruhu olmayan bedenin
Ve gün gelir, kuruyan gözleri de kapanır
Ama gün gelir, kul olur unuttuğu kapısında
Kaybolur gider bir gün, saraylı Mustafa Gökçek! ...

09.04.2007 Mustafa GÖKÇEK