Kıyametim Şiiri - Mesut Özdemir 3

KIYAMETİM
Bir yanım boşluk artık, bir yanım dikiş tutmaz bir yara, "Birleşmem" dediğin o günden beri, dünyam kapkara. Aklıma düşen o binbir türlü karanlık, o intihar süslü hayaller; Senin eserin! Beni uçurumun eşiğine iten o zalim eller... "Kıymetlim" derdim sana, hani kutsalım, hani tek gerçeğim; Meğer kendi ellerimle celladımı beslemişim, bilemedim. Sol yanıma öyle bir kıyamet bıraktın ki giderken; Mahşer gelse vız gelir, ben zaten her gün yanıyorum erkenden.

Söyleyecek o kadar çok şeyim var ki, ama hepsi sana haram, Senin ihanetinle açıldı, kapanmak bilmeyen bu devasa yaram. Gidişini kamufle etmek için oynadığın o küçük oyunlar; Şimdi birer birer ayaklarına dolanacak, geçecek o sahte baharlar. Seni içimde öldürmek mi? Oysa ben her gün ölüyorum, Tüm olasılıkları seninle beraber o soğuk mezara gömüyorum. Gid'ler çoğaldıkça hayatımda, kalanlar sadece birer gölge, Sen benden gittin ya; artık hükmüm geçmiyor hiçbir kalbe, hiçbir bölgeye.

Ben seni sevdim; hilesiz, hurdasız, adam gibi! Varlığına sarılırken, bir yılanı beslemişim koynumda gibi... İçimde yokluğun öyle bir burkulmuş ki, damarlarım düğüm düğüm, Hayallerim yetimhanelerde büyüyor artık, her gün bir başka ölüm. Düşlerim çıkmaz sokaklarda duvara toslayan bir kör, Hayatıma öyle bir çelme taktın ki; artık gel de bu enkazı gör! Gülüşlerimi sorma bana, onları pazar tezgahlarında sattın, Beni böyle paramparça bırakıp, hangi sahte kucağa yattın?

Yokluğuna alışmaya çalışmak, bu haksızlığa boyun eğmekmiş, İçimde bitmeyen o "sen" sancısı, aslında bir ömürlük sitemmiş. Her gün taze kalıyor bu yara, çünkü hala tuz basan sensin, Nasıl bir yıkım olduysan sol yanıma, ne huzur bıraktın ne iman. Senin ihanetine de alıştım artık, tıpkı zehre alışan bünye gibi, Ama unutma; her kıyametin sonunda, bir hesap günü vardır elbet geri. Ben senin yokluğunda eksildim ama sen kendi ihanetinde boğulacaksın, Ben ölürken bile dik durdum, sen yaşarken her gün yıkılacaksın!

Şimdi git... Hangi yalanın koynunda uyanırsan uyan, Unutma ki; her hesabın bir sonu, her rüyanın bir sabahı var uyan! Kıymetlimdin, kıyametim oldun; şimdi ise koca bir "hiç"sin kalbimde, Ben bu hesabı kapattım, senin hükmün kalmadı artık tek bir cümlemde. Adaletin terazisi şaşmaz, sen kendi mahkemende boğulacaksın, Ben küllerimden doğarken, sen kendi karanlığında yok olacaksın!

Sana ayırdığım ömrün son sayfasını, ihanetinle mühürledim; Ben seninle dirilmeyi beklerken, benliğimi sende defnettim. Artık ne sitemim var sana, ne de geri dönecek bir "biz"... Sen bende koca bir hiç, ben sende silinmeyecek bir iz olarak kaldım; Hesap kapandı, kalem kırıldı, ben bu kıyametten sağ çıktım