Son duvarıydı üstüme yıkılan,
Bir zamanlar sağlam sandığım kalenin.
Kale değil aslında,
Yıkık dökük baraka,
sığınılan,
Çocukluğumun sancılı rüyalarında.
Son toprağıydı ayak bastığım,
çiçekler açar sandığım çorak bahçenin,
Terkedilmiş şimdi.
Kurumuş umudum da,
Karınca yuvalarında.
Son damlasıydı yüzüme çarpan,
Seller yaratır sandığım yağmurun,
Yere doğru inişi,
yok oluşu gibiydi ruhumun.
Kayıt Tarihi : 12.9.2007 09:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!