Kıyamete Ramak Kaldı Şiiri - Salih Yıldız

Kıyamete ramak kaldı, âhırdan da âhırdayız.
Dünya dibin kara çaldı; sevgi bitti kahırdayız.

Son Peygamber geldi geçti, bin dört yüz yıl göğe uçtu,
Mehdi bile çiçek açtı; bizler hala zâhirdeyiz.

Cümle alâmetler çıktı, tusunami şehir yıktı,
Nil ve Fırat kızıl aktı; fırtınalı bahirdeyiz.

Bina doldu köy ve şehir, zânî her bir ev de zehir,
En safa da bulaştı kir; yunmak için nehirdeyiz.

Hırsızı en baş eyledik, pamukları taş eyledik,
Küflü yemi aş eyledik; sofralarda zehirdeyiz.

Katliamlar tomar tomar, ev de en baş paslı çomar,
Nerde? Âdil, Ali, Ömer; (r.a.) adaleti têhirdeyiz.

Çöller ateş oldu yandı, kümese tilki dadandı,
Cehle kurbanlar adandı; okunmada sâhirdeyiz.

Kuranın hükmü ref oldu, İslam Devletleri soldu,
Arz amelsiz âlim doldu; hızlı akan devirdeyiz.

Osmanlı son İslam yurdu ve en sonda Mehdi(a.s.) durdu,
Dost edecek koyun kurdu; tasfiye-i Sevir’deyiz.

Garibinin garip aklı, çok yakında çıkar haklı,
Sen oyalan düşün farklı; yıkıntıda mahirdeyiz…