Kıyamete Koşarken… Şiiri - Ömer Küçükkaya

Güneş bugün bir başka kavuruyor toprağı!
Sanki yalnızlık hakim yeryüzüne…
Bir bakış başka bir bakışı arıyor,
Ama öylesine donuk, öylesine mat…

Yürek sevmek adına suskun,
Beklide hirojima akıldan çıkmamıştır…
Nükleer sevgilere nükleri sevenler karışmış,
Hava çok sıcak buzullar eriyor!

Rengi ne olursa olsun tenin,
Yaradan tektir herkes bilsin…
Yeri neresi olursa olsun bedenin,
Amaç yaşamaktır herkes bilsin…

Yaşamak adına katliam kabullenilemezken,
Yaşamak adına neden nükleer!
Yaşatmak adına paylaşmak varken,
Neden yaşatmamak için egoizm…

Kelimelerle çözmek varken sorunları,
Neden oyun oynayan çocuklara bomba?
Severek paylaşmak varken hayatı,
Neden hırsla her şey senin?

Yıkılmış duvarların, sönmüş ocakların,
Dünyaya bırakılmış ebeveynsiz çocukların,
Terörizm, yoksulluk ve egoizm,
Kıyamete 5 kala halen mi nükleer…

Adına ne derseniz deyin,
Ama çernobili aklınızdan silmeyin!
Nükleer demek korkarak gülmek demek,
Ölürsek 200 yıl dönmemek demek…

Vurgunun acısı dalganın şiddetindedir….
Dalganın boyutu rüzgarın hızında!
Öylesine sımsıkı dur ki karşısında,
Ya dağ ol, ya da kaya….

İşte kıyamete koşuyor insanlık,
Bunu yapan bir salatalık….
Hırs bürümüş tüm gözlerini,
Tak pervaneni dönerken kazan elektriği….

Yağmurun suyunu tut elinde,
Ekmeğini kimyasalsız buğday ile pişirsene,
Sen çok kazanacaksın diye,
Bugünde bin çocuk öldürmesene…

Yapana değil, susana tepkim,
Kıyamete değil, koşana nefretim…
Bir çocuğun gülüşünde yaşamaktansa,
Nükleere kahkaha atana sinirlenirim…

Bırakmış biri birini bir yerde!
Önce soğuk savaştı şimdi ateş parçası!
Adına yapanına ne dersen de,
İnsanlık öylesine manasız KIYAMATE KOŞARKEN…

Ömer KÜÇÜKKAYA
09:59 21.01.2007