Kıyamete Kadar Bekleyeceğim

Farkında mısın 1982 yılı yirmi altı yıl oldu,
Senin ismini andıkça gözlerim yaşla doldu.
Ne telefonda seni duyabildim, ne görebildim,
Gönül bahçemin çiçeği açmadan soldu.

Yavrunun anasını arar gibi arıyordum seni,
Ama çaresizdim ben, bulamıyordum seni,
Oturup bir köşede içim içim ağlıyordum,
Dayanamıyorum, yeter artık üzme beni.

Gece ve gündüzüm sensiz ve şevksiz,
Sensiz günlerim geçmiyor kedersiz,
Böyle bir zulmü ben hiç hak etmedim,
Kıyamete kadar seni beklerim çaresiz.

Seni bekleyen bu kalbim kanıyor (yanıyor) ,
Sen aklıma geldikçe içim kan ağlıyor,
Sen hiçbir zaman beni anlamasan da,
Bu gönül senin hasretine dayanamıyor

Gelmeyeceğini bilsem de bekleyeceğim,
Biliyorum artık bana gelmeyeceksin,
Senden başka neyim var ki bu dünyada,
Bekleyen umutlarımı boşa çıkaracaksın.

Bakmıyor o melekvari gözlerin gözlerime,
Bakamıyorum o güzel nurlu yüzüne,
Dokunamıyorum o ipek kadar yumuşak eline,
Yeter artık bir kerecik olsun elini ver elime.

Bekleyeceğim seni kara toprak üstümü örtse de,
Bekleyeceğim seni zalimler beni öldürse de,
Bekleyeceğim seni cezaevine girsem de,
Bekleyeceğim seni Azrail canımı alsa da,
Yegane umutla kıyamete kadar bekleyeceğim.

(Aralık-2008-Ankara