Kıyamete Düştüm Şiiri - Semih Yazıcı

Şafak sökmüş, tan ağırmış ve gün doğmuş.
Güneş doğsa ne fark eder, doğmasa ne ?
Gün geceye kavuşsa ne olur, kavuşmasa ne?
Ben zaten gecenin içinde geceyim sevgili.!
Yok ki sensiz bir farkı, gündüzlerin, gecelerden.
O da Issızlık, sessizlik ve yalnızlık içinde derinden.
Hep aynı artık ikisi, karanlık gündüzüm ve gecem
Sanki bir kadının, en üst katından geceye düştüm.
Oysa çok değil kısa bir zaman önceleriydi.
Sen günümü aydınlatan güneşim,
Gecemi nurlandıran ay'ımsın derdim sana.
Ay yüzlüm hatırlıyor musun ?
Nereden bilebilirdim günümü aydınlatan,
Gecemi nurlandıran, hayatımın anlamının,
Meleğim, ay yüzlüm, güneşim dediğim,
Kadının yüzünden, zifiri karanlıklara düşeceğimi ?
Nereden bilebilirdim ki bir gün battıktan sonra,
Güneşimin doğmayacağını artık benim için ?
Ve nereden tahmin edebilirdim ki ay'ımın,
Sonsuz tutulacağını dünyama ?
Nereden bilebilirdim cehennemim olacağını ?
Ben bir kadının, en üst katından kıyamete düştüm...!
Semih YAZICI 01.8.17-20:10