Kıyamet - I Şiiri - Erdal Balcı

Kıyamet
Ah M......... vah M...... bahtın ne kara,
Ne güzel illerin vardı,B....,B.....,Y......va,,
Arş titreten zulumler,arzı titretmez mi sandın?
Seninde bahtına zelzele düştü,yaranı kimler sara?
Lut,Semut,Medyen gelip de zelzele görsün İ......’da....!!

U......! kimler gelip geçti,peygamberler şehri,
Kimin yanındasın anlamadım,
Dilinde İbrahim’in ismi,Kalbinde Nemrut sevgisi,
Simsiyah olmuş sokakların,yolumu bulamadım.
İbrahim ateş görsün,İbrahim'in ateşinde yanasın!

B......k,bunca derdim varken,bir de sana mı yanayım?
Başımı alıp dağlara mı çıkayım?
Söyle seni vuracak tufana,nasıl bend olayım?
Yoksa, Nuh’a mı haber salayım?
Kavim gelip tufan görsün Birecik....tufan görsün!

Bin bela bin musibet gördüm Ağrı’dan Kars’a,
Kars’dan Zongıldak’a,oradan,İzmir’e Manisa’ya
Ankara ,Antep,Adana,Mersin ve Kıbrıs var daha!
Baştanbaşa, dönmüş vatanım mezaristana....
Düşman değil, Kardeş! Vuran vurana,kıran kırana,

Bunlar rüya değil,inan yakaza,
Kulak tıkamayın bunca ikaza,
Bela çıkmış geliyor,
Görenler rahmet sanıyor,
Alimler gelirken,cahiller giderken anlıyor.

Bilirim Rabbim adalet sahibi,( haşa ) zulmetmez,
O’nun da hesabı vardır kulları bilmez,
Bunca zulm ile,ötelere gidilmez,
Yezid’i duymadın mı?
Yezid'i duymadın mı?

Ben ne bir veli,ne de bir deliyim,
Ne bir alim ne de bir müneccim.
Rabbin kanunu hep böyle olmuştur,
Zalimi de vurur masumu da vurur,
Zalim,zalim olarak,masum şehit olarak doğrulur.