Ekim 17
Sekiz saatlik yol eksilttim ömrümden
Sekiz asır, sekiz ömür, sekiz ölüm eksilttim
Sekiz ceset düşürdüm kendimden
Her birinin yüreği menekşe rengi
Tanımadığım yollarda uzadı ömrüm
Müebbet hayata düştüm
Senin yüzünden
Ekim17
O gece yağmur eli değdi toprağa
Yıldızları emdi kara bulutlar
Gökyüzü nefretini kustu yüzüme
Göremedim gül dalına takılıp düştüm
Gece hüznünü düşürdü ellerinden
Kıyamet arifesiydi, aklıma düştün
Ekim17
Kulağımda alev alev ayrılık türküleri
Dudağımdan buz tutmuş şiirler sarkıyordu
Tedirgin bir bekleyiş geçiyordu beynimden
Mevsimin diline kan
Şehrin damarlarına karanlık akıyordu
Hayatın suratına tükürdüm sözlerimi
Zehrimi dünyanın tenine sürdüm
Ekimin 17’siydi
Mevsimin diline kan
Şehrin damarlarına karanlık
Ve bir şehirden bir şehre yalnızlık akıyordu
Kıyamet arifesiydi
Kayıt Tarihi : 5.3.2005 15:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!