Kıyamet alameti Şiiri - Mihrican Karaca

Sen bilmezsin
Ben varya aslında taşa tutulacak biriymişim..
Balyozla vursalar başımı,yinede eğilmezdim.
Asık suratımdan ödün vermedim hiçbir zaman
Dik başlı,yüreğimse bir okadar sertti
Yalçın kayalar misali.
Yılandan dost olacağına inanırdım da,
Benden böyle sevdalar doğacağına inanmazdım.
Çocukluğumda,gençliğimde bir arkadaş bile edinmedim.
İmrenmezdim hiç bende biriniseveyim diye
Hatta hor görürdüm sevdalıları,
Blöf yapıyorlar boşu boşuna ömür harcıyorlar birbirlerine derdim.
Kimseye acımadığım gibide,ezdirmezdim kendimi.
Bilmem neydi derdim tasamda ben böyle oldum.
Doğanlara dünyada ne işleri var diye kızar,
Ölenlere ise dua edeceğime gülerdim,
İşte musibetin biri daha eksildi diye.
Oysa şimdi ben,başka bir benim.
Değil insanlar üzülsün
Sokaktaki sahipsiz hayvanlara bile yüreğim eziliyor.
Bende yumuşadım,bende insafa geldim ya,
Kıyamet alameti değildir inşallah.....