Kıyamet Şiiri - Özlem Geray

Bu sessizlik bir dil bulsaydı
Kim bilir neler olurdu, korkulmalıydı,
Haksızlıklar söylenebilseydi.
Belki düzen bozulur, bu çark dururdu,
Horlanmış tüm duygular dile gelseydi.

Çığlıklar titretirdi biranda tüm evreni
Sağır eden, dertli eden, deli eden, delip geçen
Kıyameti olurdu bu yerkürenin
Mağdur olan, gönül veren, hakkı yenen
Nasıl susturulurdu?

Çıkarlar bir son bulur, her şey altüst olurdu.
Belki aç olan doyar, dertli derman bulurdu
Küçük balık büyük balığın yanından
Yüzer geçerdi artık korkmadan
Sevgililer kavuşur, hasta şifa bulurdu
Dünyaya bir çocuğun gözleriyle bakabilmeyi
Hatırlardı belki İnsanlık yeniden..
Ve çocuklar mutlu.. Çocuklar yine umutlu..

Tüm bunlar olmasın diye
İşte sırf bu yüzden, yüreklerin çığlığı sessizdir.

Dile gelen tek bir çığlık,
O tiz ve yürek delen sesiyle
Belki bir varyemezin yüreğine kurşun gibi işlerdi
Ve bir zengin bir fakiri kurtarırdı
Olur muydu? .. Olurdu..
Korkulmalıydı.. Maazallah!
Tüm bunlar dünyanın kıyameti olurdu.

Kolay mı oturtulmuştu tüm dengesiz dengeler yerine?
Korkulmalı, sakınılmalıydı.
Bir şeyler yapılmalıydı önlem adına
Öyle yükler yüklenmeliydi ki yüreklere ve ümitlere
Tıkansın önü bağıramasın
Haykıracak güç bulamasın.
Öyle de yapıldı,
Gereken yapıldı
dengeler adına!

İşte bu yüzden yüreklerin çığlıkları sessizdir
Sabır taşı çatlayana,
Kırmızı kar yağana,
Ta ki, ilahi adalet tecelli edene kadar..