Kıyamet Şiiri - Zekeriya Aslan

Kulaklarımda sura üfleniş...
Ve sağırlaştırıcı yıkım,
Tam üç kez,
Üç acımasız son muştusu.

Tireyen bedenler...
Gözler
Hanelerini terketmiş
Kopmuş yüzlerden.

Bu son bahar
Herşeyin sonu
Yaprak dökümü
Belkide hasat mevsimi

Simsiyah saçlar
Kar beyazına döndü bi anda
Kabirler parçalandı
Sanki hortlaklar meydanı

Her yerden ölüler yükseliyor
Cesedler kemiksiz
Herkes çığlık çığlığa
Kimse kimseyi tanımıyor

Belki de hayretlerden kalaklara
Yolcu ve yolun sonu..
Hancı ve misafirin karşılaşması

Bedenler çırılçıplak
Sonsuzluğa çevrilen yörüngeler
Karanlık sustu
Ve bir patlama

Çatlıyor inciler
Siyahtan beyaza
Beyazdan siyaha

Açıldı kapılar
Herşey apaçık ortada

Ve sonun başlangıcı
Öküz ve balık vazivesini tamamladı
Tuttukları ateşten küreyi
Semanın boşluğunda bıraktı
Katran siyahı ve hiçlik
Mavi yuvarlak bir silgiyle
Beyaza çalındı...

Boşluktaki kelle
Yedi kere
Yedi renkli örtüyle
Kefene sarıldı

Tek ses yok
Sanki kainat uykuya daldı bi an
Yoksa öldümü
Bilmiyorum,bende bilmiyorum

Ruhlar yeni elbiselerini giydiler
Kimisi isteyerek kimisi
Zorla giydirildiler

Bazıları nara
Ateşten makasların
Ve
Karanlık girdaplarda ki lağam çukurlarının içine

Bazıları nura
Ve
Sonsuzluğun tebessümüne
Kanat çırpıp gittiler