Kıyamet Şiiri - Söğüt Gölgesi

Bu yabancılaşma tanıdık bana:
Varlığın kendini unutma şekli...
Ardından korkular doğularaktan
Farkındalığımın azabı başlar
Geçmişimdir henüz beni durduran

Yokluğun bir fırsat çılgınlığıma
Vakti de çok yakın dibe vurmamın
Sense artık yoksun, eğer olsaydın,
Çok ağır gelmezdi, iyi bilirim,
Önünü keserdin sen bu aptalın...

Bir de bir inançlı çıkmış içimden,
Sanıyor hep rahat dolaşır böyle
Gel de şu aptala anlat, söyle
Bir sabah Batı’dan artık doğacak,
Başkası bakacak o gün Güneş’e

Evet, anlamıyor henüz bu sırrı:
Başkası bakınca sönermiş Güneş...
Gözünü zillemiş kararan yola
Hayalinde beyaz çizgili mavi
Durup beklemekte, geçti geçecek...

Bu gün de geçmedin, azaldı ümit
Kalemim yollara dert dökmekte
Daha gün işığı alamıyorum
Öğlen saatinde gece düşmüş, bak
Belki Batı’dasın, Güneş sönmekte...