Kıyamet Şiiri - Devrim Mehmet Pattabanoğlu

Yokluğun damlıyor gecelerime
Sızıyor düşlerime... durduramıyorum
.
.
.
Birden yıkılıyor dünyam
İnce bir fidan daha yeşermeden ölüyor
Kaçışıyor bütün hayvanlar
Mahvolmuş şehirler
Ne bir park kalmış yerinde
Ne de bir saray gönlümde...
Köklerinden sökülmüş o heybetli ağaçlar
Zıvanadan çıkmış bütün insanlar
Sel olmuş yıkıp geçmiş yokluğun
Yitirilmiş bütün umutlar
Unutulmuş bütün anılar...

Anladım
Gittin..
Ve koptu kıyamet