Kıyamet Şiiri - Hüseyin Kerem Arslan

Seninle çok uzaklara düştük,
Artık o gözlerine çok uzağım.
Kim bilir,
Hayatı anlamak yerine,
Hayatı yaşamayı seçseydik eğer,
Seninle dünyanın herhangi bir yerinde,
Yağmur altında el ele yürüyor olurduk.
Bilirim yağmuru severdin sen...

Yine de yüreğimin bir yerine bıraktım seni,
Kavuşmak mı haşa,
Atmaya kıyamadım diyelim.
Benden sonra neler değişti bilemem ama,
Senden sonra pekte birşey değişmedi.
Sadece ötesini bıraktım çoğu şeyin,
Nasip diyorum, kader diyorum,
Gülüp geçiyorum.
Görenler gülüyorum sanıyorum,
Ama sen beni iyi tanırdın,
"Sen gülünce gözlerinde gülüyor" derdin.
Şimdi gözlerime bakmaya cesaretim yok,
Az sonra bir yerlerden çıkıp gözlerime dolarsın diye korkuyorum...

Yine de zamana bıraktım herşeyi,
Nasipte varsa yaşamak,
Yaşayıp göreceğim.
Senden sonra ki bütün yaralarımı,
Allah'a havale ettim,
Er ya da geç duyarım haberini.
O güne kadar dikkat et kendine,
O günden sonrası kıyamet bizim için...