Kıyamet Şiiri - Ozan Emre Alakuş

Neye inanacağımı bilemedim
Yüzündeki masumiyet? Bir adım sonrası sanki cennet.
Yoksa alnı secdeye değmemişin son nefesi.
Kıyamet?

Hangisi acaba gözlerindeki mezar.
Hangi toprak hangimizin hangi günahını paklar.
Cennet? Kıyamet?

Bakamıyorum desem yeri var sevgili artık gözlerine…
Cennet de olsa kıyamet de artık ne yazar…
Artık yaylam değilse, anam babam, ablam, ekmeğim, ilacım, şarabım,
Koştuktan sonra anne elinin sırtıma havlu koyması…
Babanın akşam gelirken aldığı boyama kitabı.
Annenin hasta alına dokunuşu.

Her uykumda yastığın annem kokuşu…
Her uyanmamda bir buse değilse artık gözlerin
Bir şeker değilse ağlayan gözleri anında parlatan.
Bir masumiyet değilse çocukluktan gelip hep çocuklukta yaşayan gözlerin.

Kıyamet olsa ne cennet olsa ne
Gözlerin yan yana kazılmış
kapkara, kaskahverengi
öpölümrengi
bir çift mezar!