Kıyamet Şiiri - Erol Yaşar

sarhoştum,yoktum kendimde...kayıptım bir kızın zifir saçlarında...bir anlık bir uyku ama yüzyıllık bir yorgunlukla gezindim bu koca şehrin içinde...koynumda geceden arta kalan yaşamsallar,arzular...ondandır anca burnumun ucuna dokunabilen soğuğa karşı erkeçe duruşum...pukelekalar bile değmeye cesaret edemedi suratıma ben yükselirken karanlık gökyüzüne...en tavana kadar çıkıpta öyle baktım yer dediğiniz yüze...ellerimi birleştirip bir avuç dolusu yaptım topunuzu,boşlukta asılı dururken...ben gülümserken,gözlerinizde korku,çığlık çığlığa zırladınız bana bakarak...merhamet dediğiniz sizde kalmamıştı bende de yoktu zaten...bir kafa darbesi yetti darmadağın olmanıza,her bir parçanız güzelim karanlık boşluğu kirletirken,sonsuz yalnızlığa baktı gözlerim...artık herşey sadece bir hüzün yolu...biliyorum adına kıyamet diyorsunuz bunun...yeni bir büyük patlama yapabilirim belki birgün...uslu durusanız...