Kıyamet-1 Şiiri - Sonsuz Işık

Gitme sonsuzluğun karanlık kaldığı düşlere…
Akan nehirler boyunca çırpınışların olduğu dünyalarda,
Bir ufkun son bulduğu, umutsuz günler içinde saklı semalara.
Vur artık ellerini yağmur kokan toprağa, kibirsiz, mağlup…
Koş umarsızca kayaların ardında, korkusuz, pişman…
Bugün tükendi gözün gördüğü gerçeklik, ağla.
Yarın bir güneş doğacak akan bir damla gözyaşınla, sevin.
Bilmiyorsun artık gerçeği, inan, tutun, düşle.
Ağır gelecek günahsız kalplerin tokmak gibi atışları, hisset.
Bir gün güneş son kez doğacak, kuşlar son kez ötecek, çocuklar son kez gülecek.
Aynı gün güneş son kez battığında, binlerce yıllık kibir hiç olacak.
“Bir tohum ektim dünyaya. İçine sevgi koydum, düş ile suladım.
Hasat zamanı geldiğinde ise bir yığın insan buldum.
Toprağa sıkı sıkıya tutunup gökyüzüne bakan bir yığın insan…”