Kıyamam Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Nereden çıktın yıllar sonra be gülüm?
Ben bana fazlayken.
Bir de sen geldin ruhuma yeniden
Hep içimde saklıydı sevdan desem.
İnci tanem, gülüm, bir tanem;
Seni gönül mahsenimden atmaya
Yıllarca hiç kıyamadım.
İstemedim istesem de yapamadım.
İlk gördüğüm o an ki gibi;
Tek senin sevdanla yandım.
Dikenli yemişlerin arasında
Gül biter mi diye sorsana?
Ama sen vardın, bunu da anlamadın ya.
Her yerim derbeder,
Her yerim yara.
Yarınlarım balçık tarlasında.
Sen gel de, bulaşma.
El verme incinmiş gönlüme,
Acizim inan, fazla gelirim ben sana.
Yıllar önce bırakıp gitmiştin hatırlar mısın?
Seni ve sevdanı unuttuğumu mu sandın?
Hiç ah etmedim sana yıllarca,
Üzülme diye anlatmadım
Sensizliğin acısını yansıtmadım.
Bedenim yorgun geçmişimde zavallı.
Ruhumsa; tam bir muamma.
Birde sensizlik vardı;
Ama yüreğim hep seninle yaşadı
Sığınacak limandın bana, daha neler neler.
Kıyamam, korkarım sana kötü bir laf deseler.
Madem başkasını çok seviyor ve mutlusun;
Eskisi gibi gene yüreğimin ta içinde
Öylece durursun.
Sitem etmem sadece kırgınım,
Sana değil; alınyazıma kızgınım.
Merak etme be gülüm;
Yıllarca sensizliğe alışığım
Bir o kadar yıl daha dayanmaya çalışırım
Düşünme sen buraları;
Kıyamam sana, ben kırıp döktüklerini
Tek tek toplar yüreğimde saklarım...